Deze coronatijden zijn tijden waarin we iets vaker stilstaan bij onszelf. Je denkt na over keuzes die je gemaakt hebt. Zo sluipt er soms twijfel in je leven. Is wat ik doe wel de juiste keuze geweest? Gisteren begon ik zo plots te twijfelen of ik nog wel veel energie in mijn schrijverschap moest steken of het gewoon als een hobby moest blijven zien. Dus stelde ik hardop de vraag aan het universum. Zoals zo vaak, krijg je in de uren daarop een antwoord.
Ik ga dan eens uitwaaien
Ik besloot om eens uit te waaien en om boodschappen te gaan. Dat verzet je gedachten. Het was ook een goeie test om te kijken hoe het was met mijn hoofd. Ja, er is iets met mijn hoofd. Al altijd geweest eigenlijk, maar nu gaat het gewoon om de gevolgen van een hersenschudding. ik ben nog een beetje duizelig, moet nog vaak rusten en ook op de computer werken is een probleem, wat dus een ramp is voor een schrijver. Gelukkig heb ik mijn eigen “draakje”, zo noem ik de Dragon spraakherkenningssoftware die ik via het Nederlands bedrijf Cedere heb kunnen aanschaffen. Nu dicteer ik mijn teksten en worden ze omgezet in getypte woorden. Dat werkt goed en snel moet ik zeggen. Dat is de reden waarom u nu het genoegen heeft om deze blogpost te kunnen lezen.
De zussen Brontë
Toen ik terug kwam van de kruidenier nam ik mijn zomerhoed af, want die draag ik nu samen met een donkere zonnebril omdat het licht mij iets te veel last bezorgd na deze hersenschudding. En wat zag ik aan de binnenkant op eht etiket staan? Bronte. De gezusters Brontë? Zij waren 3 negentiende eeuwse Britse gekende schrijfsters die elk een wereldbekend meesterwerk hebben geschreven: Charlotte schreef Jane Eyre, Anna schreef Wuthering Heights en Emily The tennant of Wildfell hall. Ze stierven alle drie jong wat het nog dramatischer maakt. Ik ontdekte dat zij zelfs een band hadden met België want in 1842 zaten ze op internaat in Brussel in het inter
naat van de Demoiselles van Héger. Je kon er artistieke lessen volgen. Jolien Jantzig schreef zelfs een romantisch verhaal De meester over een geheime liefde van Charlotte Brontë in Brusel. Ik hou van dergelijke verhalen over geheime liefdes. Eigenlijk over alles wat geheim is, als ik eens goed nadenk. Op de plaats van het internaat is nu onder andere de Bozar, het kunstencentrum in het centrum van Brussel gevestigd. Merkwaardig toch hoe over de eeuwen heen kunst en creativiteit vaak op dezelfde locaties blijft voorkomen als een soort creatieve bron op aarde?
Bart Van Loo
Ik was nog niet zeker of dit nu een aanwijzing was dat ik verder moest schrijven of niet. Ik kwam echter nog maar binnen in de woonkamer of mijn moeder, die voor mij soms krantenknipsels uitknipt waaruit ik inspiratie kan putten, zei tegen me dat ze iets interessants gevonden had waar ik iets mee was. Ze had een artikel over Bart Van Loo en zijn boek De Bourgondiërs uitgeknipt. Want auteur Bart Van Loo zou deze zomer enkele bijzondere plekken in ons land tonen die verband houden met de Bourgondische hertogen. Toen stond mijn wereld eventjes stil. Want dat was misschien wel mijn toekomstbeeld: verder boeken schrijven waarin historische merkwaardigheden verwerkt worden die je in het echt ook kan zien. Zoals in mijn eerste boek de verborgen symboliek in de Onze Lieve Vrouwkerk te Lissewege. Ik was bezig met het schrijven van het vervolg op dit boek en had al redelijk wat research gedaan. Zo had ik al enkele rariteiten opgemerkt om in een verhaal te plooien.
Mijn twijfel was nu weggesmolten in de hitte van de dag. Het zijn de keuzes in je leven die je leven vorm geven. Twijfelen is kiezen, is springen en hopen dat de parachute open gaat om te vermijden dat je valt. De zussen Brontë en Bart Van Loo hadden me in een halfuur de tijd duidelijk gemaakt dat ik toch maar verder moest werken aan het vervolg op Niets is wat het lijkt. Het witte dorp. En springen. Wie weet zou ik dan volgende zomer zelf in Het Nieuwsblad staan met een rondreis door onze streken? Dus als je twijfelt, moet je misschien gewoon je ogen dichtdoen en springen.
Lees ook: op zoek naar woorden en inspiratie