Kijken is belangrijk. Naar alles om je heen. Hoe ziet iets of iemand er uit ? Wat zie je in een gebouw ? Wat is een visueel kenmerk waardoor een personage iets meer karakter krijgt. Je ogen vormen vaak het begin van een verhaal of van een verhaallijn die de andere kant op gaat. Kijken is schrijven.
Alleen vind ik persoonlijk dat je niet mag overdrijven. Een ellenlange beschrijving van een weg, een huis, een tuin, een persoon, dat haalt vaak het ritme uit een verhaal. Maar dat is mijn persoonlijke mening. Andere mensen lezen gaat dergelijke lange beschrijvingen. Zelf hou ik het liever bij beperkte beschrijvingen zodat de lezer zelf zijn fantasie meer kan laten werken. Zo zal persoon X een ander beeld hebben van een personage dan personage Y. Dat maakt het juist leuk. Iedereen is uniek. Zo is de ervaring van elk verhaal, elk boek ook bij iedereen uniek. Jij, als lezer, maakt je eigen beeld van een boek. Dat is je volste recht. Nee, dat moet zelfs. Als iedereen hetzelfde beeld zou hebben van een locatie, een personage, dan zou het maar saai zijn. En valt er niet te veel te praten over boeken.
Maar kijken betekent ook nog iets anders. Talloze avonden in mijn leven heb ik gekeken naar films en televisieseries die als een kiempje in mijn hoofd zijn blijven hangen. Inspiratiedeeltjes die ergens onbewust verscholen blijven in je hersenen. Tot het moment dat je begint te schrijven en zij als een pop-up terug te voorschijn komen. Dus heb ik een aantal inspiratiebronnen ook vermeld in het boek. Soms helpt dat lezers ook om te begrijpen wat je bedoelt. Tenminste als zij de film of de televisieserie in kwestie kennen.
Ben je van plan om zelf ooit een boek te schrijven, leg dan nu al je film- of televisiecatalogus aan. Je zal hem ooit misschien nodig hebben. Vergeet dus niet te kijken. In allerlei opzichten.