Al een hele tijd vraag ik me af of dingen die gebeuren moesten gebeuren, voorbestemd waren, een gevolg zijn van je keuzes of gewoon toeval. Deze week zat ik thuis met een virus, wat vervelend is, maar wel tijd geeft om een aantal boeken te lezen en eens in fotoalbums te bladeren, iets wat al heel lang geleden was. En zo kwam ik op een foto genomen op mijn doop. Daar zag ik iets merkwaardigs op waardoor ik me nu afvraag of er toch iets is als het lot. Dat toeval eigenlijk niet bestaat.
Dit is de foto, op het eerste zicht een gewone doopfoto waarop mijn mama er veel jonger uit ziet en ikzelf ook overigens.
Maar toen viel mijn oog op de achtergrond : een Mariabeeld langs de rechterkant en langs de linkerkant hing er een foto in zwart-wit. Een watermolen met twee watervogels. Ik keek dichter en toen bleef mijn hart toch een tel stil staan: twee zwanen. Hoe is dat mogelijk? Alsof er toen al een signaal was dat ik ooit één (het worden er twee want een tweede boek Het mysterie van de zwaan is in voorbereiding) boek zou schrijven over Mariakerken die samen een sterrenbeeld zwaan zouden vormen. Stond het toen al in de sterren geschreven dat ik dat ooit zou doen?
En een watermolen. Water werd als heilig beschouwd door onze voorouders, water doet energie stromen (phanta rei, alles stroomt) zoals bij een watermolen. Een molen is ook een symbool van tijd, van de cirkel van het leven dat altijd maar in beweging is: de terugkerende cyclus van geboren worden en sterven. Ik was gebiologeerd door de foto. Wanneer was die genomen? Wanneer was ik gedoopt? Dat ik geboren was op 1 april als een soort Goddelijke Komedie, wist ik al, maar wat was de datum waarop ik gedoopt was, kon dat ook nog iets verbergen. Ik nam de foto uit het album en draaide hem om. 15 mei 1972 (verdorie, nu weet iedereen hoe oud ik ben).
15 mei, eventjes zoeken wiens naamdag dat is. Het is blijkbaar de naamdag van de heilige Sophia van Rome. Sophia? Een ander woord voor wijsheid. Maar wacht eens eventjes. Ik ben gedoopt in de kerk van Lissewege. De kerk waar het Mariabeeld de houding heeft Sedes Sapientiae (zetel van wijsheid) en Jezus een appel vasthoudt (een appel is ook een symbool voor spiritueel inzicht, cfr. Newton). De kerk waar een Baphomethoofdje verstopt zit, Baphomet zou naargelang het geval verwijzen naar hoofd of doop van wijsheid. Als dat nu geen toeval is. Nee, wacht, toeval bestaat niet.
Ik besluit iets meer te lezen over de heilige Sophia. Sophia van Rome. Een martelares uit de derde eeuw na christus die na de dood van haar man, haar bezittingen uitdeelden en met haar drie dochters naar Rome trok, wat als christen gevaarlijk was (christenen werden toen vervolgd). Haar dochters zouden de marteldood gestorven zijn, waarna zij ook stierf toen ze het graf van haar dochters bezocht. Het is één van de ijsheiligen (je weet wel, die dagen in mei waarvoor je niets in je tuin mag planten totdat zij gepasseerd zijn). Haar dag, 15 mei, zou wel de ideale dag zijn om planten te planten, want zij markeert het einde van de nachtvorst. Ze wordt ook wel koude Sofie genoemd in de volksmond (heb ik daarom over koude geschreven in mijn thriller, vroeg ik me af? Nee, je hoofd erbij houden, dat is toeval). In Constantinopel werd een basiliek aan haar gewijd, net zoals in Bulgarije de hoofdstad Sophia werd genoemd, alhoewel het ook kan gaan om de wijsheid in het algemeen. Het is onzeker of ze echt bestaan heeft of het eerder om een symbolische verering van de wijsheid gaat. Ze wordt vaak afgebeeld met een palmtak (teken voor martelares), een zwaard (hé, ik heb een zwaard op de kaft van mijn boek geplaatst) en een boek. Mijn hart sloeg een tel over. Ook wel toevallig, maar ja, da’s juist toeval bestaat niet.
En toen stond mijn hart voor een tweede keer stil. Want de namen van haar dochters waren : Fides, Spes en Caritas: geloof, hoop en liefde. Wat staat er in mijn boek en wat vertel ik op elke rondleiding rond de verborgen symboliek van de kerk van Lissewege. Dat de kerktoren met het getal 13 een ode is aan de liefde, aan God waarbij het hoofdstuk in de Bijbel van Korinthiërs 13, een mooie tekst over liefde, je moet die tekst maar eens lezen, inspiratie kan geboden hebben. Vooral vers 13:13 van de Korinthiërs haal ik aan als ik een rondleiding geef: “Nu echter blijven geloof, hoop en liefde, de grote drie; maar de liefde is de grootste.” Begrijp je dat ik eventjes van mijn melk was? Maar het werd nog merkwaardiger.
Want als ik verder zocht op geloof, hoop en liefde, dan vond ik dat dit een motto was dat ook door de tempeliers gebruikt werd. Maar het was nog niet gedaan. Want wie had er ook over geschreven? Dante. In het paradijs ontmoet Dante in zijn Goddelijke Komedie namelijk Petrus, Jacobus en Johannes die hem ondervragen over geloof, hoop en liefde. Niet enkel dat, de drie kruisen op de calvarieberg van Christus zouden ook symbool staan voor geloof, hoop en liefde. Lezers van mijn boek zullen wel begrijpen waarom ik ook dit merkwaardig vind, ik kan hier niet verder op in gaan voor wie dit bericht leest en mijn boek nog niet zou gelezen hebben.
Is wat wij doen voorbestemd? Hebben wij een lot waar we niet kunnen aan ontkomen? Een universum, een God, een kosmos die ons leidt? Op die vraag moet iedereen voor zichzelf maar uitmaken wat hij vindt, maar mijn doopfoto vertelt misschien wel dat het schrijven van mijn thriller Niets is wat het lijkt. Het witte dorp en het volgende boek Het mysterie van de zwaan, wellicht toch wel een juiste stap was in mijn leven. Wat denk jij?
Ik besloot mijn doopfoto terug op haar plaats te steken, het was tijd om verder te lezen, kennis of wijsheid -hoe je het ook wilt noemen- op te doen om zowel Het mysterie van de zwaan, het volgend boek dat hopelijk voor eind dit jaar af is, het levenslicht te laten zien, als om de research voor het vervolg op “Niets is wat het lijkt” te bespoedigen. O ja, wie mysterieuze zaken weet over Dudzele, Damme en Brugge, mag mij altijd inspiratie bezorgen. Dan kan ik met geloof, hoop en liefde verder aan het schrijven gaan. Want uiteindelijk is niets wat het lijkt, ook een gewone doopfoto niet.