De 10 geboden om een opname van Vlaanderen Vakantieland te overleven
Een verhaal over hoe je op het internet kan gevonden worden en het toeval een handje helpt.
Hoe Vlaanderen Vakantieland Lissewege opnieuw ontdekte
Het was een normale namiddag, voorjaar 2021. Ik zat in een andere wereld te typen aan een hoofdstuk in Spiegelstad. Deel twee van de thrillerreeks Niets is wat het lijkt. Plots werd ik wakker geschud: een gsm-oproep van een onbekend nummer. De man aan de andere lijn was Hans van de VRT en vroeg aarzelend of hij bij Bo Vickery was. Hij was via Google op mijn website terecht gekomen. Vlaanderen Vakantieland zocht locaties om te filmen rond mysteries. Blijkbaar leidde het woord mysterie op één of andere manier naar mijn website. Hij stelde enkele vragen over Lissewege. Ik probeerde het mysterie van het dorp, zijn band met de tempeliers, de imposante kerk en schuur van Ter Doest over te brengen. Ik beloofde mijn boek Niets is wat het lijkt. Het witte dorp op te sturen en hij zou mij terug contacteren. Ik besloot mijn boek niet zomaar op te sturen, maar er een speciale brief bij te steken. Wie weet kon hierdoor mijn boek enigszins opvallen tussen alle andere informatie die Hans ‘als verzamelaar van info’ binnenkrijgt.
Enkele weken later kreeg ik het bericht dat Lissewege als onderwerp gesneuveld was. Maar ik wist dat als er iets zou moeten gebeuren, als Lissewege nog eens in Vlaanderen Vakantieland zou komen, dat dit alsnog op een ander, meer gepast moment zou gebeuren. Dus dacht ik: so be it, misschien moest ik Spiegelstad (hiermee bedoel ik Brugge) verder afgewerkt hebben voordat het witte dorp terug in de aandacht kon komen.
Zomer 2021. Een bericht op mijn antwoordapparaat: Hans dook terug op. Of we eens konden afspreken in Lissewege. Door toevallige omstandigheden had hij tijd gehad om mijn boek te lezen en hij was op prospectie voor een geplande themaweek over mysteries in Vlaanderen Vakantieland. Lissewege kwam terug op de radar. Ik stemde toe, want wat het schrijven mij ondertussen al geleerd had, was dat ik gewoon alles wat op mijn weg kwam en goed aanvoelde, gewoon moest laten gebeuren. Dus liet ik dit gebeuren: let it be. In augustus ontmoette ik Hans, die mijn boek bij zich had. Het boek was onderlijnd zoals een studieboek.
Ik vertelde Hans alles wat ik kon vertellen over het mysterieuze in het dorp: de glorieuze geschiedenis van duizenden pelgrims die er ooit gepasseerd waren, de opkomst en ondergang van Ter Doest, wat er in de kerk verborgen zat, de legendes over de onderaardse gangen van de tempeliers en de jaren waarin het dorp veel verloren had: de status van bedevaartplaats, de abdij, het palen aan de zee door de onteigening van de haven van Zeebrugge ten gunste van Brugge, ‘het strooien dorp’ aan de overkant van het Boudewijnkanaal. Hans had niet zoveel tijd, want hij moest die avond de Stoel nog ergens plaatsen. Een schamele poging om meer te weten te komen, leidde tot niets. Hij was niet te vermurwen en verraadde niets over de vindplaats van de Stoel. Hij zou eeuwen geleden de perfecte man geweest zijn om een schat van de tempeliers te verbergen, flitste eventjes door mijn gedachten. Je mocht hem wellicht martelen, nog zou hij niets verraden.
Hij zou nog iets van zich laten horen, want zijn redacteur moest nog akkoord gaan, of eindredacteur, het organogram binnen de VRT was voor mij nog een raadsel. Ik zou wel zien wat er zou gebeuren: let it be.
Kort daarna kreeg ik bericht dat Lissewege het gehaald had. Hans zou nog eens met regisseur Geert langskomen om alles te bekijken vanuit het oogpunt van de camera. Ik moest onwillekeurig denken aan Hans en Grietje die ook nieuwsgierig waren, alleen kwamen ze nu niet om een peperkoeken huisje te bekijken, wel 800 jaar oude bakstenen die een kerk en een tiendenschuur vormden. Alhoewel regisseur Geert eerder leek op een Viking die onze streken kwam binnenvallen in plaats van een Grietje.
Enkele dagen later gebeurde er echter iets onverwachts: ik stootte heel lichtjes mijn hoofd. Maar bij mij heeft dat onmiddellijk zware gevolgen: ik moest opnieuw platliggen wegens duizeligheid, kon niet meer tegen het licht en het computerscherm moest meer uit dan aan. Hans en Geert (ik durf nu niet meer Hans en Grietje schrijven want de uitzending moet nog gemonteerd worden) zouden alleen op stap moeten gaan. Blijkbaar had ik Hans al goed ingewijd in de geheimen van Lissewege want hij kon regisseur Geert met verve rondleiden. Toch kwamen ze nog eventjes thuis langs om met mij af te spreken waar ze mogelijk zouden filmen. Met al mijn gepraat kon ik Geert zo betoveren dat hij ook langzaam in de ban raakte van het eeuwenoude mysterie in ‘het witte dorp’: kon er werkelijk een schat van de tempeliers in de omgeving verborgen zijn? Ik zou later nog gecontacteerd worden over de datum van de opname en welke B.V’s (voor alle duidelijkheid: dit is niet de afkorting van Bo Vickery, maar van Bekende Vlaming) zouden aanwezig zijn. Ik kreeg de raad om te rusten met mijn hoofd. Het was ook de eerste keer dat de VRT belangstelling had voor mijn gezondheidstoestand. Maar ja, de V stond misschien voor Vickery en de R voor rusten? Of voor Vickery, Raadsel en Tempeliers. Oké, dacht ik: we komen al iets dichterbij. Gewoon alles laten gebeuren: let it be.
De opnames zouden op 17 september gebeuren. Ik kon enige verwondering niet onderdrukken. Al maandenlang was ik in Spiegelstad aan het schrijven over het verband tussen Brugge en het getal 7 en in de negende maand die eigenlijk ‘zevende maand’ als naam had, zouden er opnames zijn in Lissewege. In de maand waar de sterrenbeelden Maria en Weegschaal domineerden. Kon het Onze Lieve Vrouwbeeld in Lissewege dan toch mirakels verrichten en de weegschaal van het oude, vaak vergeten dorp laten doorslaan naar de andere kant? Terug naar de glorieuze tijden van vroeger? Ach ja, op een dag waar een heilige met de naam Ariadne vereerd werd, had Vlaanderen Vakantieland misschien wel de draad van Ariadne gevonden om uit het doolhof van vergeten dorpen te raken. September wordt niet voor niets fruitmaand of de andere oogstmaand genoemd. De maand waar aan de hemel cygnus of de zwaan te zien is. Zou Lissewege transformeren naar een sierlijke, witte zwaan onder de oude, middeleeuwse dorpen? So be it.
17 september 2021
De ochtend van 17 september brak aan. Vandaag zouden de opnames starten om 7 uur, de opnameploeg was reeds voor 5 uur opgestaan om tijdig in Lissewege te aan te komen. Het was mistig. Alsof het zo moest zijn. Volgens oude legendes betekent mist de aanwezigheid van geesten die de wegen en velden over steken. Soms verwijst men daarvoor naar de ‘witte wieven’, witte geesten, witte vrouwen, die mensen angst aanjagen, maar ook goede daden konden verrichten. Zij spinnen het lot van de mensen. Een wit dorp, witte vrouwen. Wat zou het lot zijn dat de witte wieven voor de opnames in dit kleine dorp in petto hadden? De mist verborg de kerktoren in het donker. Was de mist een vergadering van alle oude inwoners van het dorp die zich rond de kerktoren verzameld hadden om het schouwspel, het toneel dat zich vandaag in het dorp zou afspelen te aanschouwen?
De opnameploeg stond al op de markt te wachten. Ik schrok: vijf mannen. Ik had er drie verwacht. Nu ja, hoe meer mannen, hoe meer vreugd is als vrijgezel mijn motto. Met de stokken die ze in hun hand hadden van licht, camera en micro, leken ze wel strijders van de gulden sporenslag die met hun wapenarsenaal en goedendag stonden te wachten om jonkvrouwen te verdedigen. Al snel kwam Laura Govaerts, de jeugdige en bloedmooie presentatrice wiens stem je ook op MNM kan horen, aangereden. De jonkvrouw in een stalen ros die door haar strijders moest beschermd en begeleid worden. Ja, ik weet het, een beetje fantasie, maar ik schrijf dit hier enkel neer omdat je in de middeleeuwse sfeer zou komen. Ondertussen kwam pastoor Maarten de kerkdeuren openen. Het was de eerste keer dat ik in het pikkedonker in de kerk kwam. Een rilling liep over mijn rug. Wie hoogsensitief is zoals ik, zal wel begrijpen wat ik bedoel. Je voelt van alles, hoe stevig je ook op de grond staat. Er was maar een minieme verlichting die de pilaren sfeervol verlichtte of was het middeleeuws? Enkele lichtstralen verlichtten de pilaren die versierd waren met kllimop voor de eerste communie die zondag zou plaatsvinden. Toen kwam Ann Wauters vanuit de mist de kerk binnengewandeld. De aanvoerster van de Belgische basketbalvrouwen. Vanuit het donker met dat miniem licht dacht ik heel eventjes dat Brienne of Tarth uit Game of Thrones de kerk kwam binnengewandeld. Een vrouwelijke strijdster zonder haar harnas. Een overwinnaar. Het enige dat ontbrak was een rookmachine om haar intrede nog imposanter te maken.
(Wie mij niet kent en dit leest, weet nu wellicht al dat ik geen Herman Brusselmans ben, maar eerder een liefhebber ben van het heldenepos. Wie denkt dat mijn beschrijving overdreven is: Wauters is een Germaanse naam en komt van ‘walt’, ‘wald’: woud, maar ook heerser en ‘her’, ‘heir’ of leger: de heerser van een leger).
Ondanks de onvermijdelijke zenuwen, voelde ik onmiddellijk de positieve energie van alle aanwezigen. Positiviteit is de sleutel voor alle creativiteit, ook voor televisiereportages. Toen de pastoor ook nog alle lichten verder aanstak, wist ik dat het goed zou komen vandaag. Twee grote vrouwen naast mij om het mysterieuze verhaal van Lissewege terug aan de wereld kenbaar te maken. Hoe kon het ook anders in een dorp met de kathedraal van het Noorden. Dat vroeg om grote vrouwen. De vrouwen in dit verhaal moesten het voortouw nemen, want zij zouden in beeld komen. Drie vrouwen met vijf mannen in hun kielzog. Het zou goed komen. Bo, just let it be.
Om mijn ervaringen van de opnamedag verder te omschrijven, zal ik om in de sfeer te blijven teruggrijpen naar een Bijbels begrip: de 10 geboden. Tien geboden voor ‘groentjes’ zoals ik die nog nooit een opname van Vlaanderen Vakantieland moesten bijwonen. Tien ervaringen waar je kan uit putten om beter beslagen op het televisie-ijs te komen. Ik hoop dat ik geen televisie geheimen van de VRT bloot leg, want de concurrentie leest misschien mee.
Dit zijn de 10 geboden om een opname van Vlaanderen Vakantieland (of gelijkaardig) te overleven:
Gij zult het scenario naleven
Ik had er vooraf niet bij stilgestaan, maar zoals bij veel televisieprogramma’s wordt ook in Vlaanderen Vakantieland gewerkt met een scenario. Daarin wordt geschreven wie wanneer aan het woord komt, wat er gezegd wordt en waar er wordt gefilmd. Zo is tot mijn verdriet (en ook van Hans) het Mariabeeld met de gouden appel (symbool van verboden kennis) gesneuveld. Nochtans betekent haar houding: sedes sapientiae of zetel van wijsheid. We zullen de wijsheid dus ergens anders moeten zoeken. Het volgen van een scenario was voor mij een innerlijke strijd tussen het rationele verhaal en de verhalenverteller. De verhalenverteller met het verhaal over de schat van de tempeliers in Lissewege heeft het gewonnen. Zo stond het ook in het scenario. Televisie blijft uiteindelijk altijd entertainment.
Telkens ik iets vergat (mijn geheugen is niet meer zo schitterend op sommige momenten na die zware hersenschudding), wees Hans er mij op dat ik bij de volgende opname iets over x of y kon zeggen. Gelukkig was ik gerustgesteld dat ook een professional zoals Laura af en toe een beetje bijsturing nodig had.
Gij zult luisteren naar de regisseur
Ik heb nog nooit zoveel moeten luisteren. Je bent een willoos lam in de handen van Geert, de regisseur. ‘We doen dit nog eens opnieuw’ (derde keer), ‘Nu filmen we zonder klank langs van achteren’ (opnieuw drie keer), ‘Met klank nog eens opnieuw opnemen’ (vijfde keer), ‘We lopen nog eens hetzelfde wegje, vertrekkend vanaf punt x, voor de beelden met de drone.’ (vier keer), enzovoort… Je begrijpt wel wat ik bedoel. Ik heb niet geteld hoeveel keer ik de Baphomet van de tempeliers heb moeten uitleggen. Dat dit staat voor doop of hoofd van wijsheid is er nu wel ingehamerd. Voor de lezers: in Lissewege moet je zijn als je wijsheid wilt vinden. Ik denk dat als ik geen twintig keer in de richting van Baphomet gelopen ben, dat het weinig is. Het hoofdje heeft nog nooit zoveel aandacht gehad. Als daar maar geen problemen van komen. Je zal maar een afgod zijn in een verloren hoek in een kerk. Dan wil je toch ergens in het duister, onopvallend gewoon ‘zijn’ en de wereld bekijken. Niet twintig keer gefilmd worden.
Ik heb zo geleerd dat je beautyshots hebt (zal wel enig oplapwerk vragen in mijn geval), droneshots, met klank, zonder klank, enzovoort… Gewoonweg veel shots, alleen waren het geen shotjes met drank, dat zou de boel een beetje opgevrolijkt hebben. De thrillerauteur in mij moest natuurlijk telkens als ik het woord ‘shot’ hoorde, denken aan weer een moord die ik in mijn boeken zou kunnen gebruiken. Er is dus nogal wat afgeschoten in Lissewege die morgen. Als je ooit opnames hebt, bereid je dus voor op een willoos bestaan in de handen van een regisseur. Alle touwtjes liggen in zijn handen. Je bent overgeleverd, zoals personages in een boek ook overgeleverd zijn aan de pen van hun auteur.
Ik leerde ook dat opnames je veel geld kunnen kosten: als jouw gsm afgaat waardoor een opname moet onderbroken worden, moet je blijkbaar heel de ploeg trakteren met champagne. Of dit waar is of ze mij iets wijsgemaakt hebben, weet ik niet.
Ik had aan de titel van dit blogbericht ook kunnen toevoegen: “en gij zult beseffen dat je afgeluisterd wordt.” Want je krijgt een bakje achteraan je broek en een microfoontje opgeplakt voor het geluid. Het begon vroeg op de morgen dus al met een suggestieve vraag van de geluidsman om een draad in mijn blouse te steken. Ik was direct wakker. Het vervelende van dat bakje is dat het af kan vallen, dat het in de weg zit als je naar het toilet moet en dat er ook naar je geluisterd wordt als er geen klankopnames zijn. Je zorgt er dus best voor dat je naar het toilet gaat als je buiten bereik bent of de geluidsman niet meer bezig is met de klank :-). Big brother is watching you van George Orwell, die met zijn boek 1984 ter sprake komt in mijn tweede boek Spiegelstad was die voormiddag een beetje dichterbij gekomen..
Gij zult de camera niet uit het oog verliezen
Je denkt nu misschien, hoe ziet zo’n opnameploeg er uit? Tot mijn verwondering waren er drie camera's: een camera die je wel kent van op televisie (gedragen op een schouder), een camera die eerder leek op een gewone fotocamera (op een soort gesofisticeerde selfiestick gemonteerd) en een drone. De ene camera was om het groter plaatje te filmen, de andere om de reacties te filmen, dus meer in detail. Gelukkig was ik die ochtend opgestaan zonder acne of andere onverwachte bulten in mijn gezicht. En dan had je nog de drone voor beelden vanuit de lucht. Lissewege zal nog nooit zo mooi in beeld gebracht zijn.
Maar ik maakte wel de beginnersfout door te veel in de camera te kijken en minder naar mijn vrouwelijke compagnons. Het is toch wel eventjes wennen. Gelukkig was Hans er om me daar als ‘groentje’ op te wijzen. Tja, het is toch wel wennen dat je op een scherm zult komen als je er alle dagen gewoon achter zit.
Gij zult de andere spelers in het televisiegame niet uit het oog verliezen
Je staat niet alleen voor de camera. Dus moet je aandacht hebben voor je medespelers in het grote televisiegame. In mijn geval Ann en Laura. Je zou nu zeggen: beide zijn zo groot, die kan je niet uit het oog verliezen. Maar dat kon ik wel. Misschien was dat de reden waarom de VRT hen gekozen had voor een nieuweling als ik, maar toch slaagde ik er in om mij zo te verdiepen in mijn tekst dat ik vergat ze aan te kijken. Ofwel kwam het door mijn nog altijd stijve nek na mijn whiplash, dat kan ook. Gaandeweg ging het echter beter. Ik moet zeggen dat beide dames me wel op mijn gemak stelden: ik moest er niet mee inzitten als iets opnieuw moest, omdat ik iets vergat of mijn tong in een knobbel draaide. Zo heb ik onder andere geleerd dat je maar mag beginnen praten na twee voetstappen om zo een natuurlijke flow te behouden tussen de verschillende opnames. Enkele minuten zwijgen, een probleem als ik aan het vertellen ben.
Maar wat zeg je als je geen klankopnames hebt, maar voor de show enkele keren, of nee, meerdere keren, altijd maar dezelfde weg opnieuw moet lopen? Dan begin je over andere zaken te praten of in mijn geval vaak te zeveren. Of ik probeerde de dames te entertainen door andere dingen over Lissewege te vertellen. Want zij kenden enkel maar het minieme stuk uit het scenario, waardoor het moeilijker is om je in te leven in de magie van Lissewege. Soms luisterde ik ook gewoon naar hun gepraat, wie weet ontdekte ik nog een geheim uit de B.V.-wereld. Maar helaas de B van B.V. stond niet voor ‘babbel’. Het mysterie van die aparte wereld heb ik nog niet ontdekt. Ik vraag me af of er daar ook een heilige graal van de tempeliers verborgen zit.
Gij zult voor jezelf zorgen
Misschien wel de belangrijkste les: je zult voor jezelf zorgen. Dat wil zeggen: denk vooraf goed na over kledij, schoeisel en eigen bevoorrading. Ik had gelezen dat we redelijk moesten wandelen. Ik besefte wel nog niet dat het parcours verschillende keren opnieuw zou moeten gedaan worden, dus zou ik sneakers aandoen. De kasseien in Lissewege zijn te gevaarlijk om voor iets anders te kiezen. Ik twijfelde: mijn ‘Victoria’-sneakers als teken van overwinning met de V van Vickery of mijn oude liefde, de ‘Converse All Stars’. Het werden de ‘All Stars’. Als ik dan toch met twee sterren op pad moest, kon ik maar van de eerste keer een statement maken dat we allemaal sterren zijn op deze planeet.
Ik koos ervoor om een jas aan te doen, het zou vroeg zijn ‘s morgens en je weet nooit wanneer het regent, maar ik had misschien beter een andere jas genomen, want door alle fysieke inspanningen die ik niet gewoon was (wie loopt er ook twintig keer naar het altaar in de kerk), begon ik nogal te zweten met die jas (het spreekwoord zegt ook “lui zweet is gauw gereed” zeker voor een vastbenoemd ambtenaar in loopbaanonderbreking). Voor de opnames mag je niet te veel van kleren wisselen want dat zou opvallen. Tegen de middag werd het warm, dus volgende keer ga ik misschien beter voor een klerenkeuze zoals Laura met een sweatshirt (sweat, zweet?).
Maar je neemt beter ook een flesje water en iets om te knabbelen mee. Zeker als je veel aan het woord bent. We zijn tussendoor wel koffie gaan drinken en koekjes gaan eten op uitnodiging van Monique, waarvoor dank, maar ik zou het niet zolang uitgehouden hebben zonder mijn flesje water om mijn stembanden te smeren en een koekje uit het vuistje omdat je als vrouw met zo’n fort (of is het kathedraal) van een lichaam nu eenmaal meer brandstof nodig hebt dan een getrainde sportvrouw en jonge deerne die over de kasseien zweven. Moraal van het verhaal: zorg voor je bevoorrading.
P.S.: mijn excuses voor de mensen in de omgeving van de Poermolen. Ik heb daar op het brugje een flesje water laten staan dat ik opzij had gezet voor opnames. Maar we hebben zoveel keer opnieuw over het brugje moeten lopen dat ik met mijn aangetast kort geheugen totaal vergeten ben het terug mee te nemen. Om maar te zeggen dat zo’n opnames ook niet goed zijn voor je geheugen.
Gij zult een goede conditie moeten bezitten
Hier was ik dus vooraf niet op getraind. Ik probeer wel langzaam terug meer conditie op te bouwen en enkele kilo’s te verliezen, maar ‘s morgens een wandeltocht van 10.417 stappen, nee, dat heb ik de laatste twee jaar niet meer gedaan. Het begon me na een kwartier al te dagen waarom de VRT een getrainde sportvrouw die naar de Olympische Spelen was geweest en een jonge spring-in-’t-veld gekozen had voor deze opnames. Ik mag dan nog niet klagen, want ik ben wegens mijn astma de kerktoren niet op geweest, zij wel. Zij hadden ook nog dezelfde avond tot een stuk in de nacht opnames voor de boeg. Maar toch. Als je al een jaar stil hebt gezeten en thuis bent geweest, voel je dit toch. Als jij ooit opnames hebt: begin maar al weken vooraf een wandelparcours uit te stippelen. Geen snelwandelen, maar slenteren waarbij je veel heen- en weer gaat op korte afstanden. Enkele meters vooruit, stoppen, terugkeren, wachten en opnieuw dezelfde weg afleggen. Dat een hele voormiddag lang met een kleine rustpauze. Oefen dit enkele weken aan een stuk en je kan zelfs naar de Olympische Spelen van televisieopnames.
Gij zult u niet laten afleiden van uw doel
Het doel is de mensen Lissewege te laten (her-)ontdekken en verwonderd te laten staan over de mysterieuze dingen die je kan zien in de kerk en het dorp. Daarom wordt er een verhaallijn gevolgd. Alleen is die moeilijk te volgen als de opnames niet chronologisch verlopen. Soms was ik eventjes het noorden kwijt om te weten waar we zaten in het verhaal van de reportage. We gingen op schattenjacht met zijn drieën. Wat kan je anders verwachten met drie schatten van vrouwen, denk ik dan?
Het tweede doel is natuurlijk de kijker entertainen met mooie beelden, intrigerende verhalen en ontdekkingen. Ik hoop dat dit gelukt is. De opnameploeg was zeer attent op ‘storingen’ in beeld: een fietser die passeert, wagens, een brommer die ervoor zorgt dat je weer opnieuw moet beginnen, mijn tas die twee keer storend in beeld kwam,... Er werden zelfs lichtsabels zoals in Star Wars gebruikt om in de kerk bij te lichten. Ik wist niet dat de VRT in het bezit was van lichtsabels. Het motto van Vlaanderen Vakantieland is misschien: “In a dark place, we find ourselves, and a little more knowledge lights our way” (Star Wars, episode III). Hoe dan ook: om mooie beelden op televisie te krijgen, is er veel meer nodig dan je denkt als je voor het televisiekastje zit.
Gij zult enthousiast zijn
Ik heb ondertussen ontdekt wat het mysterie is in de B.V-wereld: wat je ook bent, je moet enthousiast zijn. Of je nu acteur, presentatrice of basketbalster bent. Want als je voor de vijfde keer de kerk of de schuur van Ter Doest verwonderd moet binnen komen, daarvoor moet je wel een extra dosis enthousiasme bezitten. Ik moest mezelf soms wel een beetje oppeppen om voor de zoveelste keer hetzelfde te vertellen bij weer eens een nieuwe opname. Je zou overigens bijna denken dat in de B.V-wereld de 'B' voor bewust en de ‘V’ voor vergeten staat. Telkens opnieuw slaagden Ann en Laura erin om even verwonderd en enthousiast te zijn over wat ik vertelde. Alsof hun geheugen direct gewist werd na een opname om opnieuw bijgevuld te worden bij opnieuw dezelfde opname. Wel een dankbaar publiek, moet ik zeggen. Hoeveel keer ik ook hetzelfde zei, altijd even enthousiast. Ik denk dat er een Oscaruitreiking voor enthousiasme bij Vlaanderen Vakantieland zou mogen georganiseerd worden.
Gij zult je humor niet vergeten
Wie positief gezind is, is creatief. Dat weet ik uit ervaring. Humor hielp om de voormiddag door te komen. Ik vrees alleen dat de ‘opnamemannen’ - zal ik ze maar noemen - soms dachten dat we een vijs los hadden door het gezever dat er soms eens uitkwam. (ze luisteren mee, weet je wel). Hoe dan ook, de sfeer was vrolijk. Zolang de kijkers maar niet denken dat we er eentje teveel op hadden (die shotjes weet je wel) en daarom op schattenjacht trokken. De Brugse zot die in mij verscholen zat durfde zelfs op het einde van de opnames in de schuur van Ter Doest te verklaren dat de tienden schuur eindelijk een schuur was naar de grootte van de twee dames bij mij, die al heel de dag boven mij uittorenden (en in de uitzending zelfs letterlijk op de toren van het dorp zullen staan). Dus een tip als je ooit opnames hebt: hou het luchtig, het is maar televisie.
Gij zult beseffen dat je vertrouwen moet hebben
Je hebt al gelezen dat er een scenario was. Dus het verhaal dat je wilt vertellen komt er iets anders uit dan je denkt of wilt, want het doel is de kijker te intrigeren, doen ontdekken, verwonderd doen staan, kortom te entertainen. Er is veel beeldmateriaal geschoten, veel gezegd geweest, maar wat uiteindelijk de reportage haalt, dat ligt in de handen van de VRT. Je VeRTrouwt erop dat het resultaat mooi zal zijn, vol magie. De magie van het starten van de opnames in het duister in een stil dorp, omgeven door de mist tot het einde bij het schijnen van de zon op de eeuwenoude velden van Ter Doest, was uitzonderlijk. Alsof de deken van nevel die over Lissewege lag langzaam werd opgeheven, zodat de zon terug kon schijnen op het dorp en haar inwoners. De huidige inwoners en de oude. Dankzij de magie van Vlaanderen Vakantieland over een streek die niet is wat het lijkt te zijn. Just let it be.
Ik wil dan ook de ‘opnamemannen’ bedanken en Ann en Laura die ervoor zorgden dat er eventjes drie vrouwelijke gratiën door het dorp schreden als witte wieven uit een ver verleden (één blonde haarkleur en twee witte bovenkledij). Ik hoop stiekem dat zij de wijsheid van Lissewege ontdekt hebben, zoals het Mariabeeld en Baphomet ons willen vertellen. Let it be.
The day after
Ik ben moe. Ik had het moeten weten. Als je geen conditie hebt, hoogsensitief bent en met veel mensen in contact bent geweest, dan helpt het om te douchen om de vermoeidheid door de energie van anderen die je opgepikt hebt weg te spoelen. Zeer energieke mensen had ik volop rondom mij. Ofwel ben ik gewoon moe door de spraakwaterval die ik probeerde te zijn door het verhaal van Lissewege te vertellen. Of toch het verhaal zoals het in het scenario stond. Nee, ik ben wellicht moe omdat mijn conditie nul is door het maandenlang stilzitten na mijn zware hersenschudding en whiplash met mantelzorg er bovenop. Misschien heb ik wel een personal coach nodig om mijn conditie terug op peil te brengen. Ik had enkele tips moeten vragen aan Ann Wauters om fitter te worden. Of misschien ben ik het niet meer gewoon om veel onder de mensen te komen en moet ik daar terug aan wennen. Daarvoor kon ik tips vragen aan Laura. Misschien moest ik de energie van de opnames nog eventjes bij me houden om dit blogartikel te kunnen schrijven. Tijd om te douchen. Alles laten wegvloeien, weer een ervaring rijker. Weer een beetje wijzer. Het einde van Spiegelstad, boek twee, schreeuwt mij terug naar mijn schrijfbureau om dit weekend voltooid te worden. Als muziekliefhebber denk ik dan: misschien moet ik wel Let it be van The Beatles opzetten tijdens het douchen:
When I find myself in times of trouble
Mother Mary comes to me
Speaking words of wisdom
Let it be
And in my hour of darkness
She is standing in front of me
Speaking words of wisdom
Let it be
Let it be, let it be, let it be, let it be.
Whisper words of wisdom
Let it be
And when the broken-hearted people
Living in the world agree
There will be an answer let it be
Let it be, let it be, let it be, let it be.
Whisper words of wisdom
Let it be
For though they may be parted there is
still an chance that they will see
There will be an answer
Let it be
Let it be, let it be, let it be, let it be.
Yeah, there will be an answer, let it be.
Let it be, let it be, let it be, let it be
Whisper words of wisdom
Let it be
Let it be, let it be, let it be, let it be.
And when the night is cloudy
There is still a light that shines on me
Shine until tomorrow
Let it be
I wake up to the sound of music
Mother Mary comes to me
Speaking words of wisdom
Let it be
Let it be, let it be, let it be, yeah, let it be.
There will be an answer.
Let it be.
Let it be, let it be, let it be, yeah, let it be
Whisper words of wisdom.
Let it be.
Ik hoop dat deze opname me iets verder bij mijn doel brengt: aan de hand van thrillers en mysteries mensen enthousiast te krijgen voor geschiedenis en kunst. Zodat ze zich er zelf in verdiepen. Want geschiedenis en kunst zijn twee dingen die wij nodig hebben in moeilijke tijden. Kunst en geschiedenis leren ons wat we waren, maar ook wat we kunnen zijn. Zij leren ons de basis kennen van deze met elkaar verbonden wereld waarvan wij deel uitmaken.
Let the countdown naar de magie van Lissewege beginnen. Nog drie weken.
P.S.: wie het eerste hoofdstuk van Spiegelstad wil lezen: je krijgt deze in primeur te lezen, na redactie maar voor de proeflezers, dus de tekst is niet definitief, als je je inschrijft op mijn nieuwsbrief via www.bovickery.eu. Enkel voor de durvers.